Ιστορίες από το διάστημα και διαστημικά… ταξίδια.

«MBEY MAN STRONG»

Μια μέρα πήγα σε ένα διαστημικό σταθμό για δουλειά και με προσέλαβαν να γίνω αστροναύτης.

Σ’ αυτή τη δουλειά έπρεπε να ταξιδεύω με ένα αεροπλάνο που λέγεται διαστημικό λεωφορείο.

Όταν μπήκαμε στο διαστημικό λεωφορείο, πήγαμε στο Φεγγάρι και συνάντησα έναν εξωγήινο, ο οποίος ήταν κάπως έτσι:

-          Γεια σου φίλε του Φεγγαριού.  Πώς σε λένε;

-          MBEY MAN STRONG. Εσένα;

-          Με λένε Ηλία και ήρθα για να κάνω εξερεύνηση, δηλαδή να παρατηρήσω πώς είναι το φεγγάρι.

-          Θέλεις να γίνουμε φίλοι;

-          Ναι. Από πού κατάγεσαι;

-          Από το Φεγγάρι και είμαι φύλακας εδώ και ένα εκατομμύριο χρόνια. Εσύ από πού κατάγεσαι;

-          Εγώ κατάγομαι από τον πλανήτη Γη.

Τότε αναγκαστήκαμε να πάμε στη Γη, για να του δείξω πώς είναι. Τον πήγα μάλιστα στη χώρα μου την Ελλάδα!

-          Ωραίο μέρος, αλλά τώρα πρέπει να επιστρέψω στο φεγγάρι.

-          Εντάξει φίλε, θα σε ξαναδώ, αν ξανάρθω στο φεγγάρι.

   

     Ηλίας Ψ. 

«Ένα ταξίδι στο φεγγάρι»

Ένα Σαββατοκύριακο το μεσημέρι, μόλις είχα τελειώσει τα μαθήματά μου, δεν είχα τι να κάνω και όταν έκατσα στον καναπέ να δω τηλεόραση. Ξαφνικά είδα από το παράθυρο ένα ιπτάμενο λεωφορείο το οποίο πήγαινε σε άλλους πλανήτες και μου ήρθε μια φανταστική ιδέα, τι άλλο δηλαδή απ’ το να ταξιδέψω κι εγώ μαζί του!

Μπήκα λοιπόν μέσα και χοπ μ’ έναν πήδο, φτάσαμε στο φεγγάρι! 

Αυτή ήταν η πρώτη στάση και μόνο εγώ βγήκα απ’ το λεωφορείο. Μόλις κατέβηκα και το τελευταίο σκαλοπάτι, είδα ότι στο φεγγάρι δεν υπήρχε τίποτα. Τότε ξαφνικά εμφανίστηκε μπροστά μου ένας πολύ παράξενος εξωγήινος. Τον κοίταξα καλά καλά και δε μου φαινόταν επικίνδυνος. 

Αρχίσαμε να μιλάμε για διάφορα πράγματα, όμως υπήρχε ένα πρόβλημα: Δε μιλούσε ελληνικά! Γι’ αυτό για να συνεννοηθούμε κάναμε κινήσεις. Αλλά αυτό δεν πέτυχε! Γι’ αυτό ο εξωγήινος μίλαγε κανονικά τη γλώσσα του κι εγώ τη δικιά μου. Όταν μου έλεγε κάτι εγώ του απάνταγα στην τύχη. Έτσι ξεκίνησα να τον ρωτάω:

-                      Πώς σε λένε;

-                      Τόμι.

-                      Πόσο χρονών είσαι;

-                      Μμμμμμμ….

-                      Δεν ξέρεις;

Αυτός κούνησε αρνητικά το κεφάλι του.

-                      Απ’ ότι βλέπω είσαι καλούτσικος!

Είχε τρία μάτια, ήταν χοντρός μπλε με πέντε χέρια και δύο μεγάλες κεραίες.

-                      Μπiiiiζζζ ντούντα!!!

-                      Τι;

-                       Μπiiiiζζζ ντούντα!!!

-                      Τι; Δεν καταλαβαίνω. Τι θέλεις να πεις;

-                       Μπiiiiζζζ ντούντα μπάνκα τσου.

-                      Μάλλον κατάλαβα, πεινάς!

Ο εξωγήινος κούνησε αρνητικά το κεφάλι του.

- Μάλλον…Μάλλον… βαριέσαι.

Ο εξωγήινος δεν έκανε τίποτα.

- Μπiiiiζζζ ντούντα μάκα τσου λα μπι!

Εγώ όση ώρα και να μίλαγε, δε μπορούσα να καταλάβω. Ο εξωγήινος μπόρεσε και μου έδειξε με κινήσεις τι ήθελε να πει.

Αυτό που μου έλεγε να κάνουμε τόση ώρα, ήταν να παίξουμε. Εγώ τότε του έκανα μια κίνηση για να του πω ότι ήθελα να παίξουμε.

Καθώς παίζαμε δεν είχαμε καταλάβει πόσο γρήγορα πέρασε η ώρα. Κάποια στιγμή κουράστηκα, γι’ αυτό του ζήτησα να κάνουμε κάτι πιο διασκεδαστικό, να μετρήσουμε δηλαδή τους πλανήτες που υπήρχαν. Εγώ βρήκα δέκα και ο εξωγήινος οκτώ. Τότε αρχίσαμε πάλι να κάνουμε κινήσεις για επικοινωνία.

-          Στη δικιά μου Γη είναι πολύ ωραία, ενώ εδώ είναι πολύ…είναι πολύ… ωχ πώς να το πω… Είναι πολύ κρίμα που είσαι μόνος σου.

Ο εξωγήινος με κοίταξε με πολύ περίεργο ύφος. Ο Τόμι είχε πολλούς φίλους. Τους φώναξε και κάναμε έναν κύκλο για να μιλήσουμε.Ο εξωγήινος σκέφτηκε να με γνωρίσει στους φίλους του. Ο εξωγήινος άρχισε να με γνωρίζει στα έξι δικά του πλάσματα.

- Ο Ιάντ.

- Ο Κολούντ.

- Ο Τζίνου.

- Η Νάτζι.

- Η Γιώτζι.

- Ο Παοο.

- Τι ωραία ονόματα που έχετε όλοι! Όμως να σας κάνω μια ερώτηση; Πώς είσαστε όλοι ακριβώς ίδιοι με τον Τόμι;

Αλλά πού να το περίμενα, ήταν όλοι τους αδέρφια!

-          Μπiiiiζζζ ντούντα = Θέλεις να φάμε λίγο;

-          Εντάξει αλλά τι;

-          Μπίζα τικ

-          Εντάξει.

Αφού φάγαμε άλλο τόσο, κάποια στιγμή έπρεπε να φύγω. Στην αρχή τα αδέρφια του Τόμι και ο ίδιος ο Τόμι δεν ήθελαν να φύγω.

Εγώ τους αποχαιρέτησα όμως όλους και εκείνη τη στιγμή ήρθε το λεωφορείο, μπήκα μέσα και με ένα πέταγμα γυρίσαμε πίσω.

Όταν γύρισα στο σπίτι όλα αυτά νόμιζα πως ήταν ένα απλό όνειρο. Αλλά αφού ήμουνα ξύπνια και γύρισα από έναν άλλο κόσμο, τότε κατάλαβα πως ήταν πραγματικότητα!

    Κατερίνα Ζ.